Ik heb zoveel te zeggen, maar de woorden vind ik niet.
Het is niet uit te leggen mijn verdriet
Ik twijfel ben onzeker, zeg nooit echt wat ik vind.
Altijd weer de angst die overwint, ik blijf een kind.
Maar wanneer ik wil ga praten,
ik eigenlijk zeggen wil.
Klap ik dicht en trek een muur op.
En blijft het oorverdovend stil.
Verslagen door vermoeidheid.
Gedachten niet de baas.
Zie alles negatief.
Leef in een waas.
Te bang om hulp te vragen,
dat niemand me begrijpt.
Omdat ik anders denk, schaam me kapot.
Schiet weer op slot.
Iets houd mij tegen,
bij de drempel keer ik om.
Mijn geheim blijft verzwegen,
maar hierbinnen barst de bom.
Als de wereld eens kon zien
wie ik diep vanbinnen ben.
Wat er werkelijk in mij omgaat,
ik mezelf niet eens meer ken
maar…
Ik zal de wereld laten zien,
wie ik diep vanbinnen ben.
Wat er werkelijk in mij omgaat,
ik mezelf niet eens meer ken.
En ik zal blijven praten!
Altijd zeggen wat ik wil!
Loop niet weg als je dichtbij komt.
Vanbinnen word het eindelijk eens stil.
Pieter van Schooten