De verlamde ben ik – het komt dichtbij
verlamd door gebroken dromen
woorden die uit mijn hart kwamen
maar niet zeiden wat ik dacht
snakkend naar liefde – de harde woorden
totdat de harde woorden
mijn hart smolten.
En het begon te regenen
door de regen zag ik mensen
maar niet grijpbaar
ze staken hun hand uit
maar ik dacht het nog alleen te kunnen
de regen om me heen sprak gemis uit
falen en teleurstellingen.
Gebrek aan een omhelzing
of misschien wel aan zelfwaardering
en ze bleven proberen, mijn lieve vrienden
zonder ophouden bleven ze bij me
het bleef regenen en af en toe
zag ik ze, dan keken we samen naar de regen
en we spraken over de pijn en tranen.
Het komende leven en het gemis
de antwoorden die er niet waren
de leegte die soms zo steekt
eenzaamheid die er kan zijn
als je bij zoveel mensen bent
over wie we zelf waren
maar vooral hoelang het nog zou duren.
Steeds opnieuw
brachten ze me bij Jezus
riep ik Hem aan
en blijf ik dat doen
totdat Hij ook mij
zal verlossen.
Willemieke