In deze stilte
onderaan het kruis
zie ik Zijn liefdevolle ogen
voor mij
nagelde ik Hem aan het kruis?
deed ik Hem zoveel pijn?
terwijl ik zelf niet eens kan loslaten
wat altijd van mij behoorde te zijn
al de pijn en het verdriet
lijken zich op te stapelen
als een muur om mij heen.
Maar ik moet gaan vechten
gaan strijden
want wat is mijn leven
zonder Hem
die het voor mij deed
vaak zie ik het niet in
dat zoveel genade
ook voor mij was
dan lijk ik te verstikken
en niet meer te kunnen vechten
maar dit kruis
is ook voor mij
niet begrijpend.
Willemieke