Vandaag staat de tijd voor mij even stil.
In deze stilte, gaan mijn gedachten terug,
naar het moment, dat je van ons heen ging.
naar het moment, dat je van ons heen ging.
En ja, wat gaat de tijd ontzettend vlug.
Het leven gaat gewoon door.
En vaak kan ik weer lachen door verdriet heen.
Maar ook huilen achter een gesloten deur.
En vaak kan ik weer lachen door verdriet heen.
Maar ook huilen achter een gesloten deur.
Zo verwerkt ik dit alles, maar bewust alleen.
Mijn gedachten gaan terug hoe je was, zo warm.
Nooit veroordelend, altijd begrip vol.
Dit geeft mij een dankbaar gevoel.
het was echt, zoals je was in je moederrol.
Nooit veroordelend, altijd begrip vol.
Dit geeft mij een dankbaar gevoel.
het was echt, zoals je was in je moederrol.
Je hoefde nooit iets bijzonder te zeggen,
of te doen, om zo bijzonder te zijn.
of te doen, om zo bijzonder te zijn.
Ik mag terugkijken op die mooie tijd,
wij samen… ook al kost het soms pijn.
wij samen… ook al kost het soms pijn.
Cees van Wijgerden