De priester die week in, week uit
weer opstaat en de klokken luidt
in een kapot geschoten kerk met lege banken
De moeder die de nacht door zingt
tot er wat rust vloeit in haar zieke kind
en als het licht wordt staat de wereld weer te wachten
Het zijn de dingen die je doet
De dingen die je doet die niemand ziet
Die zeggen wie je bent
De vrouw die nog steeds zorgt voor hem
Terwijl ze weet: Hij weet niet wie ik ben
Ze blijft hem wassen, terwijl hij haar blijft vergeten
De vader die zijn zoon omhelst
Al wordt “ie keer op keer teleurgesteld
Nooit eens “het spijt me”, maar toch fluistert hij: vergeven.
Een mens, een mens bewijst zich niet
in wat hij doet en zegt voor zijn publiek
Wie hij is… blijkt in de kantlijn van zijn leven
Het kleine dat de grootste moeite kost
Het lijden dat maar niet wordt opgelost
Daar kom je alledaagse heldendaden tegen