Ik loop op een onbekende weg,
niet wetende wat mij te wachten staat.
Wel in een hoog tempo. niet achterom kijken,
mijn ogen gericht op de zon, de schaduw achter mij.
niet wetende wat mij te wachten staat.
Wel in een hoog tempo. niet achterom kijken,
mijn ogen gericht op de zon, de schaduw achter mij.
Juist op deze onbekende wegen,
krijg ik kracht, de adrenaline giert door mijn lichaam.
Het voelt alsof ik een berg kan verzetten,
elke stap bewust, niet wetende waarheen.
Al lijkt het donker, in het zicht loop ik door,
richting een nieuwe beslissing.
Soms moet ik rechts of dan weer links.
maar ik ga door, volledig op mijn kracht.
En als ik wordt neergeslagen, sta ik op,
want ik weet, het leven is vallen en opstaan.
Een rugzak op deze weg heb ik niet nodig,
die laat ik op het vertrouwde plekje thuis.
Wat ik wel meeneem is moed en vertrouwen,
die laat ik niet in mijn rugzak zitten.
Want juist die geven mij de richtlijn aan.
Zo kan en mag ik genieten, van de onbekende weg.
Cees van Wijgerden