Vaak loop ze even binnen,
altijd met een lach op haar gezicht.
Een eigen mening, dat wel.
Maar dat mag wel en lekker doelgericht.
Zo trots als een pauw,
toonde ik mijn nieuwe keukenstoel.
Tot mijn schrik veranderde haar gezicht,
ik voelde mij zakken in een modderpoel.
Haar gezicht sprak boekdelen!
Ik kon er niet meer onderuit!
Hoe pak ik dit aan, mijn hersens werkte snel.
En zachtjes kwam er bij haar een bijgeluid.
Een diep gegrinnik kwam naar boven.
Ze vond ze niet mooi dat was wel zeker.
Maar na enig… kort overleg.. kwam het eruit:
Het hoort niet op een stoel, die “handgreep”.
Gelukkig!… ik dacht dat de kleur niet goed was.
Want ja, tienermeisjes zijn kritisch.
En als die tienergezichten boekdelen spreken.
Word ik heel bang en chaotisch.
Cees van Wijgerden