Hier zit ik dan weer,
vijf hoog voor een pc.
Weer een dagje ziekenhuis,
zoals al zo vaak.
Rechts naast me een raam,
waardoor ik vaak naar buiten kijk.
Ik zie gebouwen,
van groot naar klein,
door elkaar heen.
Het lijken wel problemen en zorgen,
ook groot afwisselend met klein,
zonder echt een horizon te zien.
Zou er nog ooit wel een horizon achter vandaan komen?
Dat vraag je je wel eens af, maar toch…………
Die ene onverwachte ontmoeting,
laat zien hoe het werkelijk in elkaar steekt.
Dan weet ik dat er een moment komt………..
en ik (wij) de horizon zonder obstakels zullen zien.
Geerhard