Het was in maart, dinsdag de zesde
toen iemand me sms-de:
“Zij was er niet meer
door een ernstig ongeluk in het verkeer”.
Ze was zo’n leuke vrolijke meid
lachen deed ze altijd
een uur voor het ongeluk zag ik haar nog
waarom gebeurde dit toch?
Waarom moest dit toch allemaal gebeuren?
Ik zie haar nog zo lopen, de aula in door de deuren
het laatste uur heb ik nog bij haar in de klas gezeten
ik weet dat ik haar nooit zal vergeten.
Je was nog maar 14 jaar
en ineens was je niet meer daar.
God heeft je weggenomen
jij zult nooit meer bij ons terugkomen.
Ik weet niet waarom dit gebeuren moest.
Haar hele leven was in één klap verwoest.
In gedachten zie ik haar gezicht, die mooi blauwe ogen
ik kan het allemaal nog steeds niet geloven.
Jan