Het is vast eenzaam.
Nooit eens wat
“zon” op je gezicht.
Altijd een stapje terug,
want zo ben je,
Jij in het donker
en ik, ik in het kunstlicht.
Ik krijg altijd
de volle aandacht.
Jij hebt de zorg
en alle pijn.
Jouw mooi gezicht
blijft anoniem.
Mijn leven een
schone schijn.
Niemand
heeft het in de gaten,
dat je meereist
in mijn hart.
Dat ik zoveel
van je hou,
Ik zou niet meer
zonder jou kunnen.
Zo sta ik steeds
op de voorgrond.
Ik moet doorgaan,
maar jij geeft mij
in een hemelsblauwe lucht,
vleugels
voor mijn vlucht.
Zo is dan:
Geloof, hoop en liefde.
Van jou de meeste……
Liefde !
Cees van Wijgerden