Als je ‘t hebt over communicatie,
nou, dan weet ik er nog wel een paar.
Ze trekken duizenden draden,
duizenden buizen
langs straten en wegen.
Satellieten, elke maand worden ze
de lucht in geschoten.
GSM na GSM,
overal hoor je die dingen:
op een bruiloft,
een vergadering, op school,
noem maar op.
En weet je waarom dit allemaal is?
Om mensen met mensen te verbinden.
Nieuwe kantoren met personeel thuis.
Computer na computer,
modem na modem, e-mailtje na e-mailtje,
internet na internet.
Shit, man,
die thuiswerkers moeten eenmaal in de week
bij elkaar komen om ‘t contact te onderhouden!
Weet je…
waar is dat warme menselijke contact,
dat stukje geborgenheid, dat stukje aandacht,
die hand op je schouder?
En zelfs dat mag je niet laten blijken,
want dan ben je bijna strafbaar.
Ze kunnen je nog aangegeven ook.
Een standbeeld van beton of brons,
dat mag je nog aanraken.
Nee, we zijn cleane mensen,
gezet in een glazen kooi.
We zijn een object.
En daar moet ik later in werken,
in die harde maatschappij,
waarin je voor jezelf moet opkomen.
Ze verlangen van je dat je bijna een computer bent.
Eigenlijk, hè, moesten we soms
eens op die backspace-toets drukken.
Soms voel ik me verloren in deze maatschappij,
alleen gelaten, niet begrepen.
En daarom, daarom kom ik op voor mezelf
Cees van Wijgerden