Mijn pubertje
 
loom, achterover hangend op de bank
zonder enig besef van de wereld om je heen
zit je al uren…. met je mobieltje in je hand
tjonge…al straal je maar iets uit… of toon wat lef
 
stil kijk ik je aan, met een vragende blik:
"wat moet ik toch met jou, hoe kan ik je bereiken"
een onverschillige blik, geen woord dat is de enige klik
zo zet je jezelf af van je omgeving, wat heet “ thuis”
 
als ik een vraag aan je stel… staar je me aan
en als antwoord krijg ik dan: "Ach mens, boeiend!"
en het komt er nog uit als… voldaan
met een zucht draai ik me om en laat het maar zo
 
eens zal het overgaan deze moeilijke tijd
eens zal er rust komen in je koppie
waar er wordt geworsteld met een eigen identiteit
tot zolang zal mijn geduld zegenvieren
 
Cees van Wijgerden