vol kleuren
staand in het gras
in de zon.

Later schetste ik mezelf
door dit gedicht
maar hoe kan de mens
ooit zichzelf weergeven
door woorden
kunnen woorden ooit
bevatten wat iemand is.

Wat binnenin leeft
waarin het leven heeft
dat het onrustig zoekt
naar de essentie
van dat leven
een grens overgaat
en dan te vermoeid is
om verder te gaan.
stopt waar het is gebleven.

Maar dat het hoopt
verlangt en snakt
naar de rust
van de Schepper
van mensen
om liefde te geven
te ontvangen
in zijn puurste vorm.

Wat te kunnen geven
niet meer om te kijken
maar een toekomstige blik
waarin alles anders wordt
de onvrede gedoofd
als het licht van een kaars
opeens besef ik dat
de schets af is
Favete linguis

Willemieke