Vandaag in de stilte had ik je nodig
ik riep maar kreeg geen antwoord
wachtte op de straat
stiekem dacht ik dat je ooit terug zou komen.

Want het was niet zo en zal nooit zo zijn
dat ik je opwacht om mij te begrijpen
om samen te huilen en te vechten
gewoon eventjes weer 'toen' te zijn.

Afscheid schreeuwt tegen geloof
geloof in een overwinning
afscheid om niets meer te voelen
tegelijk is dat een desillusie.

Want het was niet zo en zal nooit zo zijn
dat ik je opwacht om mij te begrijpen
om samen te huilen en te vechten
gewoon eventjes weer 'toen' te zijn.

En ik kan vechten en kan strijden
maar kan niet tegen onwerkelijkheid
had je nodig en vroeg me af
of ik dat wel wilde.

Want het was niet zo en zal nooit zo zijn
dat ik je opwacht om mij te begrijpen
om samen te huilen en te vechten
gewoon eventjes weer 'toen' te zijn.

En ik liep verdoofd verder want je was er niet
of was dat iets wat ik me voorhield
dat ik er nooit voor mezelf was geweest
om mijn woorden voorrang te geven.

Want het was niet zo en zal nooit zo zijn
dat ik je opwacht om mij te begrijpen
om samen te huilen en te vechten
gewoon eventjes weer 'toen' te zijn

Of toch wel?

Willemieke