Een blik om je heen, naar de mensen
lees het in de ogen
eenzaamheid, vergeten zelfbeeld
op zoek naar erkenning die niet te vinden is
in de leegte.

Een beeld van God dringt zich op
liefdevolle Vader, op de uitkijk
op de uitkijk naar Zijn verloren zonen en dochters
die met de leegte in gevecht gaan om daarna
toe te geven aan de leegte.

De wereld die zich aan mij opdringt
als een zware last waarin het Godsbeeld
vervaagt naar een betere wereld
vallende regen, jij staat in de regen
jullie staan in de regen.

Zoekend naar bescherming tegen
Stromen, tegen de druppels
Die ik langs jouw gezicht zie vallen
Als een opdringende pijn
Geen zon te zien in de verte

Ik zoek woorden om te troosten
woorden om jouw pijn te laten vervagen
breng me binnen in jouw wereld
praat maar, huil maar
maar blijf niet staren in de leegte.

Geef niet toe aan je wraak, je opstandigheid
waardoor een onbegrensde ruimte ontstaat
en je iemand anders wordt
gegene die je daarvoor nooit was
een tweede persoonlijkheid, onontkoombaar.

U ziet de wereld die huilt
een zwaar kruis draagt
kracht hebben we nodig
om elkaar te dragen.

onuitwisbare liefde

Willemieke