Dwalend ben ik gegaan.
Langs kromme wegen
door heuvels en dalen.
De wind blies mijn tranen weg.
van binnen was het koud.

Langzaam kwam ik terug
Het leek of er een nacht verdween
en de dag begon.
Sporen van verdriet werden uitgewist
het geluk lachte me toe.

Er ging een wereld voor me open
toen ik ontdekte dat ik mezelf mocht zijn.
Terugkijkend zie ik pas hoeveel ik gemist hebt.
Alleen blijft er één vraag erover:
waarom heeft het zolang geduurd.

Ik kwam erachter: hoe groter de liefde
hoe kleiner de dingen
die je aan elkaar vertelt.
Zo blijven dan geloof hoop en liefde
de liefde het meest.

Cees van Wijgerden