Soms komt het weer naar boven,
de chaos in mijn hoofd.
Mijn hersencellen
ontladen zich in het wilde weg.
Een ontlading,
een kettingreactie.
Mijn lichaam verkrampt,
de pijn is hevig.
Dingen zijn niet werkelijk,
en zo vecht ik tegen mijn chaos.
Chaos in mijn hoofd,
soms wordt het mij teveel.
Een ander begrijpt mij niet.
Ontwijkt mij,
schaamt zich voor mij.

Ieder heeft zijn eigen kruis.
Toch heb ik genoeg aan het mijne,
maar het jouwe past er nog wel bij.
Zo hoop ik dat ondanks mijn chaos,
er een weg is naar die ander,
die mij neemt, zoals ik ben.
Open staat, begrip toont,
liefdevol,
met een arm om mijn schouder.
Dat ik zo mag leven,
zoals mijn Vader mij heeft geschapen,
geschapen naar Zijn beeld.
Dankbaar, vertrouwend.

Cees van Wijgerden