Je bent zo alleen,
je leven wordt eenzaam.
Mensen verdwijnen
zijn scherven dan niet meer te lijmen?

Waarom zit je niet lekker in je vel,
gooi je alle deuren dicht naar een ander?
Je bent niet meer bereikbaar,
de muren om je heen worden steeds hoger.

Zo te zitten in verdriet,
denk ik aan die lange donkere tunnel,
met aan eind een sprankje licht.
Maar…. die tunnel lijkt nog zo lang.

Woorden zijn er niet meer,
alles is al gezegd.
Het enige wat nog overblijft
is de “liefde”.

Ik weet het,
sommige geheimen
kunnen beter geheimen blijven.
Maar ik laat je niet gaan.

Woorden schieten vaak tekort,
om alles uit te drukken
wat je in je hart voelt.
Maar ik leef met je mee.

Biddend, vecht ik door.
Hopend, dat je aan het eind
van jouw lange donkere tunnel
het “licht” mag zien. 

Cees van Wijgerden