Eindelijk was je te bereiken
en liet je me langzaam toe.
Zoekend gingen mijn ogen rond in je wereldje
daar waar de eenzaamheid en het verdriet vandaan kwam.

In een hoekje van jou gedachten ging ik zitten
en luisterde naar je verhaal.
Ik voelde je verdriet en je eenzaamheid
wat al zolang lag opgesloten.

Met pijn in mijn hart keek ik de ander kant op
weg van je verdriet en eenzaamheid.
Is dit wat het leven je te bieden had
je toekomst?

En ineens begreep ik het, voelde ik het
jij verlangde naar warmte, aandacht, liefde en begrip.
Langzaam ging ik zitten
naast je, op die lege stoel.

Cees van Wijgerden