Kom maar op als je durft,
je buitenkant is toch maar schijn.
Het stoere gaat er toch wel van af,
want je weet… van je binnenste pijn.

Kom maar op, als je durft,
met heel je machocultuur.
Het negatieve waar achter je schuilt,
is toch maar van korte duur.

Kom maar op als je durft,
er komt toch een moment waarop je breekt.
Er niets meer overblijft van jezelf
het moet toegeven en langzaam verbleekt.

Als je dan toch een uitdaging wilt,
ga dan voor je eigen hachje en niet je soort.
Zoek dan naar je “echte ik” wie je mag zijn,
waarom je bestaat, wie je toebehoort.

Ga eens op zoek naar het “hogere”.
Iets, wat je misschien nog nooit ervaart hebt.
Misschien een God die jou wilt leren kennen,
en wat ook nooit wegebt.

Kom als je durft,
wordt stil, kom tot jezelf… en luister:
Zijn Liefde is de bron!
Bij Hem is er rust en licht… geen duister.

Cees van Wijgerden