Niet van deze tijd, maar toch…
het oude kerkgebouw.

Zijn deuren stonden open
onwennig ging ik naar binnen
de hoge gewelven maken mij klein
voor mij lege banken
en onder een kruis
brandt een kaars.

Stil staar ik voor me uit
en in deze stilte
verlangde ik een stip te zien.
Iemand te ontmoeten
iemand die naar me toe stapt.
Mijn hand neemt en me de juiste weg wijst.

De weg van “hoop” die ik wil volgen.
Steeds opnieuw
al is het soms met vallen en opstaan.
Langzaam kom ik tot een gesprek
in mijzelf
zomaar wat woorden.

In deze stilte, besefte ik dat die stip
waar ik zo naar verlangde
dichterbij was als ik dacht, ik hoef niet bang te zijn
om mijn weg alleen te gaan.
Hier in de stilte van dit oude kerkgebouw
geeft het een goed gevoel.

Het gesprek……. werd een lied:
Jezus,
til mij op, neem mij in uw armen.
Til mij op, houd mij dicht tegen U aan.
Til mij op, ik wil U omarmen.
Til mij op en laat mij niet meer gaan.

Cees van Wijgerden