Schuchter kwam je binnen,
onwennig en afwachtend.
Het valt niet mee, na een kleine school.
Zo’n grote school.
Je werd een brugpieper genoemd.
Een nieuwe fiets.
Een nieuwe tas,
loeizwaar.
Stapels boeken.
Agenda.
Huiswerk.
Vakken die je niet kende.
Verschillende docenten.
Verschillende lokalen.

Maar, na een paar maanden
liep je door de gangen,
en het kleine was er van af.
Je uitstraling nam een vorm aan.
Je liet je horen.
Je eerste peuk viel niet mee,
maar…… je deed mee met de rest.

Nu, na vier jaar is het anders.
Van brugpieper is er niets meer over.
Je hebt een uitstraling.
Je bent die je bent.
De pubertijd ligt achter je.
Een scooter.
Je boeken ingeleverd.
Examen achter de rug.
Blij, van school af te zijn.
Weg van al die docenten.
Weg van al het huiswerk.
Eindelijk vrij!

De avond,
de grote avond.
Het vertrouwde beeld, je school.

Na vier jaar eindelijk het papiertje.
Het diploma, een handtekening, een groet.

En zo liep je de school uit.
Toch diep in je hart,
wel een beetje vreemd,
en zo wordt er een tijdperk in je leven afgesloten,
waarvan je later misschien zegt:

“Het was toch een fijne tijd.”

Cees van Wijgerden