Ik wil het één ander duidelijk maken,
hoe ik er over denk, wat mijn mening is.
Maar weet niet,
hoe ik het onder woorden moet brengen.
Dan rijst de “twijfel” in mij en klap ik dicht.
Ben dan voor die ander onbereikbaar.

De beste uitweg op zo’n moment, is iemand afsnauwen,
ik weet het wel, het is niet de juiste manier.

Maar zo kan ik wegschuilen in mijzelf.
Wegschuilen om niet de confrontatie aan te gaan met mezelf.
Ik zoek de minste weerstand.
Ik zoek de kortste weg.

“Zijn” wie ik ben, kost mij moeite.
“Twijfel” zit nou eenmaal in mij.
Soms ben ik jaloers, op vrienden om mij heen,
die wel spontaan reageren.

Of zou het kunnen zijn,
dat: “het niet onder woorden kunnen brengen”
een grote kracht in mij is.
Het niet zien als een “gemis”
Maar het zien van “Ik ben die ik ben”
en ik wil leren hoe ik mij aan een “ander” kan en mag geven.
Hoe ik probeer om “ruimte’ te maken in mijzelf,
om anderen beter te kunnen begrijpen.
Niet door anderen mee te laten slepen,
omdat ik het toch niet durf te zeggen.

Of is het anders,
juist voor mezelf op te komen,
nadenken wat ik ga zeggen,
laten zien dat ik zelf een mening heb.

Het op een juiste en rustige manier onder woorden
brengen waarom ik iets zeg.
“Vrij” zijn van twijfel is:
ik moet beginnen bij mezelf.

Elke zwakte is overwinbaar.
Ik kan dingen in mijn leven veranderen,
als ik er bewust mee aan de slag ga.
En zie, dat een ander niet altijd het verkeerde
met mij voor heeft.

Twijfel en reageren?
Kijk niet altijd naar het negatieve, als er een beroep
op je wordt gedaan.
Of als er een op of aanmerking jouw richting op komt.

Cees van Wijgerden