De kijk op het leven vanuit twee kanten.

Leven vanuit de werkelijkheid,
is leven vanuit jezelf.
Thuis, wat vind ik thuis?
Het gevoel dat ik niet begrepen wordt.
Ze moeten me met rust laten.
Gewoon, zelf dingen doen waar ik zin in heb.
Ik moet altijd in het gelid lopen.
Ik moet mezelf altijd verantwoorden.
Wat ik doe, waar ik ben geweest,
ik word hier zo moe van.
En soms benauwt het me.
Als ik eerlijk ben sla ik dicht.
Eigenlijk gek.
Ouders die van me houden,
mij op de wereld hebben gezet,
een open deur voor mij zijn,
en daar sla ik juist de deur voor dicht.
Als het erover gaat, en het gaat er ook over,
straalt er weinig liefde uit van mij naar de thuissituatie.

Kijkend naar die ander,
is leven vanuit het ongrijpbare.

Weet je, het gras is bij een ander altijd groener.
Ik bedoel:
mijn vrienden hebben het veel beter.
In alle opzichten,
kleren, geld, vrijheid, doen zelf waar ze zin in hebben.
Daar kan ik mezelf zijn, daar kan ik me uiten, dat is pas leven.
Nergens naar kijken en zien hoe de bal rolt.

Maar is het de werkelijkheid?
Is het niet allemaal schijn?
Is het wel echt leven vanuit jezelf?

Word ik geleefd door een schijnwereldje van anderen,
of neem ik zelf mijn beslissingen.

Misschien moet ik meer kijken naar wat ik heb.
Misschien moet ik eens
respecteren dat anderen van mij kunnen houden.
Misschien moet ik eens leren
dat ik van die ander kan gaan houden.
Liefde ontvangen van een ander is ook:
zelf liefde geven.
Eigenlijk, moet ik bij mezelf beginnen,
en kijken naar wat ik heb, wie er om mij geeft,
waar ik echt mezelf kan zijn.


Misschien moet ik mij niet laten meeslepen,
maar waarderen dat er mensen zijn die:
echt om mij geven,
waar ik echt mezelf mag zijn.

Cees van Wijgerden