14 jaar
Stil, zwijgend en verwonderd luisterde ik,
Een half uur lang.
Het was,
alsof een bak met vuil werd leeggegooid,
ogen gevuld met tranen.
Struikelend kwamen woorden,
een stem, die trilde en
kijkend naar de grond.
Het verhaal van
een hopeloos stukje mens.

Onbegrijpelijk!

Werd een jaar lang gepest met woorden,
woorden die snijden door zijn ziel.
Sprak er met niemand over,
bang voor de gevolgen,
bang voor “lichamelijk” geweld.
Koos voor het “geestelijke” geweld.
Het geestelijke geweld van:
angst, onzekerheid, er niet bij horen,
aan de kant gezet, negeren,
zwijgen altijd maar zwijgen,
zwijgen, zwijgen en nog eens zwijgen,
kropte alles op.
Een leventje, met een enorme muur omheen gebouwd.
Lag ‘s avonds stil te huilen op bed.
Een jaar lang gepest!

Een schreeuw uit mijn hart:…… God.

Meer woorden had ik niet.
Hier zit een hopeloos stukje mens,
in de hoek getrapt door anderen.

Cees van Wijgerden