Ik ben wel aanwezig
maar ik val niet meer op.
diep van binnen
ben ik veranderd
zoekende naar mijzelf.

pubertijd
het is soms zo moeilijk.

Zo loop ik dolend
door de school
les in les uit
dag in dag uit
het wordt een sleur.

Verlangend kijk ik uit
naar het weekend, de vakantie
weg uit het gekrioel van leerlingen
ik speel het spel wel mee
maar eigenlijk sta ik langs de zijlijn.

Het lijkt wel of er niets meer lukt
en thuis snappen ze er niets van.
Ik twijfel in mezelf
of ik nog wel waardevol bent.
en niet faal.

Wat kun je eenzaam zijn
in het schoolgebouw
in de kantine
het lokaal
je klas.

Pubertijd, het is soms zo moeilijk
om de draad weer te vinden
het weer op te pakken
iets moois te maken van het “jong” zijn.
Het beleven en ervaren.

Misschien moet ik de andere kant opkijken
doorheen worstelen
om straks “iets” te maken van mijn toekomst.
Misschien is het nodig
om langzaam………. volwassen te worden.

Misschien helpt…….. de school
toch een handje mee, onbewust.
Misschien kijk ik er wel later, positief op terug
als ik...... volwassen ben.

Cees van Wijgerden