Ik jaag door het leven
met een onrust in mijn kop.
Want het gras is altijd groener
bij die ander verderop.
Ik jaag door het leven
ik leg de lat te hoog.
Mijn hoofd vol idealen
maar de afstand is te groot.
 
Wanneer ben ik tevreden
wanneer heb ik genoeg.
Wanneer leer ik eens rusten
van mijn eindeloos gezwoeg.
Wanneer leer ik aanvaarden
dat ik kostbaar ben
van waarde.
Gewoon zoals ik ben.
 
In deze dolgedraaide maatschappij
is presteren dat wat telt.
Wie heeft de mooiste praatjes
wie heeft het meeste geld.
Soms kijk ik om me heen
en voel de eenzaamheid en pijn.
Want vaak wil ik iemand wezen
die ik nooit zou kunnen zijn.
 
God,
leer mij danken voor het zonlicht
voor de bloemen en de wind.
Dat eenvoudig
vertrouwen heeft als een kind.

ingezonden door Els