Pak even mijn hand
je hoeft niet te praten.
Door de steun van een hand
ben je minder verlaten.

Dan krijg je weer moed
om dapper te zijn.
Zodat je vergeet
Het onrecht en de pijn.

Dan krijg je weer moed
om verder te gaan.
Zodat je weer vechten wil
voor je bestaan.

Maar ook de moed
om jezelf te zien.
Met alle fouten en gebreken
waardoor je weer vrijer kunt spreken.

Om niet te oordelen,
waardoor je jezelf veroordeelt.
En de steun van mijn hand
niet waardig bent.

Pak dus even mijn hand
zodat je de warmte voelt stromen
uit de mijne.

Nee, je hoeft niet te praten
want onzichtbare draden.
heeft God geweven
tussen jouw hand en de mijn hand.

Martijn van Brakel