Ik voel mij soms wanhopig
verlang naar iemand die mij troost.
Mijn wereld lijkt kapot te gaan
en mijn verdriet is dan zo groot.
Ik bons weemoedig op Uw deur
't is net of het tien sloten heeft.
En mijn verdriet U niet bereikt
het verdriet dat in mij leeft.
 
Dan roept mijn hart naar U
ik voel me zo verloren.
Wanneer ik slechts kan huilen
laat mij Uw stem toch horen.
Dan weet ik dat U om mij geeft
en dat U altijd bij mij bent.
Dat Uw troost al op mij rust
U mijn verdriet wel ziet en kent.
 
De weg lijkt soms zo donker
ik zie niet waar ik heen moet gaan.
Ik struikel blind over obstakels
toch moet ik weer verder gaan.
Waar is Uw hand die mij steeds leidt
die mij doet weten dat U steunt.
Dat ik in mijn tijd van pijn
mag voelen dat ik op U leun.

Jenske van Keulen