De dag dat ik er achter kwam
was ik blij dat ik het kon zeggen.
Al was het met pijn in mijn hart.
Ik wist het
de zon kon niet meer schijnen
niet op deze manier.

Langzaam ga je eraan kapot.
Vechten en blijven vechten.
De slaap kwam niet
het eten smaakte niet.
Je was in de war
constant in paniek.

Dan staarde ik vooruit
in mijn dromenland
het ideale wereldje
daar was ik blij en gelukkig
daar was geen pijn en verdriet.

Steeds hoopte ik
dat het van me weg ging.
Steeds was er die pijn.
Begrijpen doen ze mij niet.
Ik heb twee gezichten!

Vragen blijven onbeantwoord.
Ik ben mijzelf kwijt.
Soms wist ik niet meer wie ik was
mijn hoofd leek door elkaar geschud
mijn gedachten in de knoop.

Zo zocht ik om
de scherven in mijn hoofd
bij elkaar te rapen.
Mijn gedachten uit de knoop te halen
controle te vinden over mijn gevoelens.

Het zal lang gaan duren
maar ik vecht
dat is mijn doel
om mijzelf weer te worden.
En de rust weer te vinden.

Ergens is er de bron
de bron van het leven
die dit van me weg neemt
 
het schippertje