Klein ben je begonnen
in een veilig cocon.
Waar niemand je pijn deed
niemand je kwetsen kon.

Je kreeg de kans te groeien
tot iets kleurrijks en doordachts.
En nooit kon je weten
dat je moest gaan door de nacht.

Nu doe jij je best
te vertrouwen op je vleugels.
Alleen, je durft niet meer
want je vleugels zijn in kreukels.

Maar gekreukt is niet kapot.
Het wacht slechts op herstel.
Het wacht op iemands begrip
waardoor je alles vertelt.

Maar is er iemand die het ziet?

Jenske van Keulen