Stiekem hoopte ik,
dat ik ontwaakte uit deze nachtmerrie,
vol verdriet, liefde, pijn en teleurstelling.
Ik heb het donker zien worden,
maar niet meer licht.

Hopend dat het licht wordt,
smekend om vergiffenis.
Bang in mijn hart,
en spijt in mijn ogen.

Wachtend in mijn bed,
tot iemand mij wakker schud
en zegt:
“Het is maar een droom... “

Huilend word ik wakker in jouw armen,
diep tegen je aan.
Zo vertrouwt, alles voor de laatste keer.
dan pas beseffend…

het was echt maar een droom...

Iris Oosterhuis