Twee gesloten ogen, twee handen gevouwen,
ik wou het niet geloven.
Zoveel heb ik van haar gehouden.
 
Een lieve lach, een luisterend oor.
Zo sterk als je haar zag.
Daarmee kwam ze haar ziekte door.
 
Altijd moed, nooit gezeur,
alles was altijd goed.
Maar dicht, is nu de deur.
 
Met ontzag maar ook met pijn,
kijk ik terug naar haar lach
die altijd in mij zal zijn.

Willeke Koudijs.