Een traan rolt langzaam over mij wang.
Ik kijk naar jou en ben machteloos
en tegelijkertijd ontroerd.

Een glimlach vult langzaam mijn gezicht.
Ik luister naar je argumenten
en je zoveel gedachte wijsheid.

Jou lach klinkt langzaam door de lucht.
Ik voel jouw wereld, zo groot,
soms ontoereikend en toch zo herkenbaar.

Mijn puber,
mijn Godsgeschenk!

Mijn kind!

Lydia Frankema