Als ik jou in de klas zie lopen
doet het telkens weer pijn.
Toch blijf ik alsmaar hopen.

De gevoelens die in mij leven
zijn haast onmogelijk om te doorstaan.
Het verlangen om jou mijn liefde te geven.

Want liefde heeft voor ons zin
bij jou voel ik me vrij
jou die ik bemin.

Op den duur zal ik er wel aan wennen
dat jij voor mij echt alles bent
en in mijn dromen zullen wij elkaar kennen.

Marijn van Brakel