Als kind vernedert misbruikt en ontkend
nooit verteld dat je ook maar iets waardevols bent
geen eigen lijf, geen gevoel geen echt mens,
maar zwijgen en steeds maar voordoen aan zijn wens.

Het maakt immers niet uit wat ik er van vind
ik ben toch de mindere
ik ben maar een kind
ik wist het niet goed, was hiervoor te klein
maar had dit uiting van liefde moeten zijn.

Ik zie nog die grijns van hem tijdens het gebeuren
hoor nog, pas op hoor niet over zeuren
ik voel nog die handen bezig aan mijn lijf
die gedachte alleen al maakt dat ik verstijf
hij zei: dat ik zo’n lieverd was dat vond ik wel fijn
maar hij verkrachtte mij
zijn liefde deed pijn.

          
Hopelijk is er nu na tijden van verdriet
een toekomst die er anders voor mij uit ziet
leven zonder angst en pijn
dat is mijn grootste wens
doorzetten tot het einde
dan word ik eindelijk een echt gelukkig mens.

Sara