Wanneer ik niet meer ben wie ik was
uitgeleefd, vervaagd in de spiegel
wanneer anderen ver weg lijken
of zelf dat beeld bevestigen.

Dan sta ik daar en kijk naar mezelf
ben ik niet meer dan een zwarte schaduw
een voorbijganger misschien
waar ligt mijn waarde dan.

Niet gelovend in mijn eigen waarde
begin ik eraan niets te worden
of misschien ben ik dat altijd geweest
maar verzwegen ze het gewoon.

Het bevestigende beeld
steeds meer op de voorgrond
wie heeft mijn ogen verzwakt
mijn handen slap gemaakt.

Gezorgd dat mijn vertrouwen
geen vertrouwen meer is
dat ik soms niet meer dezelfde ben
en alleen nog maar blijf.

Of was dat ook altijd
mijn eigen schuld

Willemieke