Stekend schreeuwt het gemis
als een leegte die niet weg wil
blijft steken tussen vier muren
vol van vergane hoop.

Die muren laten zich zo moeilijk afbreken
ze zijn zo kwetsbaar en teer
als je dichtbij komt zul je merken
dat ze hard zijn en onverwoestbaar lijken.

Ze overal een antwoord op hebben
lege antwoorden vol zelfverwijt en woede
het zelfverwijt zichzelf oplossend
de woede een schreeuw van pijn.

De persoon die uitnodigend voor die muren staat
ben jij misschien wel
pak een trapje en kijk over de muren heen
dan zie je wat achter de muren ligt.

Of wie er niet meer achter staat
zonder wie ik moet leven
dat kun je dan misschien ook wel zien
en dan begrijpen.

U bent als een muur om mij heen
geen muur van pijn maar van bescherming
leer mij dat maar te geloven
en samen met U mijn weg te vinden.

Willemieke