Ik hoor het suizen van de wind
en ik kijk op naar
de steen die mij zo bekend is
bekende woorden
en de bekende naam
als een nooit eindigende herinnering
in mijn hart gegrift.

Alles wat jij mij gaf
was ineens weg
verslonden door de dood
ik zie je daar nog staan
licht in je ogen
liefde gevend aan de mensen
waar je zoveel van hield.

Maar nu ben je hier niet meer
en doet het mij pijn om hier te zijn
nooit zal je mij nog aankijken
een afscheid wat geen afscheid was.

Starend naar het graf
sta ik hier
nietszeggende gedachten
vergeleken bij jouw naam.

Jouw naam
die ik nooit meer zal uitspreken
en voor altijd genoemd zal worden
in het verdriet van mensen.

Je bent nu ergens waar
ik je terug zal zien
feest en geen pijn meer
dag aan dag.

maar toch is het
zo moeilijk om je te laten gaan

Willemieke