Het gevoel dat een ander
over jouw leven moest gaan beslissen, deed pijn.
De uitspraak was hard.
Het is misschien wel te begrijpen.
Ik weet het ik ging te ver.
Niet meer naar huis, geen vrienden.

Alleen, helemaal alleen overgelaten aan het lot.
Mijn toekomst stort in.
En nu maar wachten, wachten op het onbekende.
Wat staat mij daar te wachten?
Waar ga ik naar toe? 

een dag later:

Shit,

Ik ben opstandig en kwaad.
Ik kan wel vloeken, klote zooi.

Alleen in mijn cel, daar kan ik huilen.
Alleen in mijn cel, daar kan ik mezelf zijn.
Wie begrijpt mij nou?

Dit worden zware jaren voor me.

Het is een moment van mijn leven waar ik doorheen moet.
Een moment van mijn leven dat ik moet accepteren.

God, als U bestaat, wilt U mij dan de kracht geven?

Cees van Wijgerden