Langzaam moet ik de draad weer oppakken.
Vreemd….. om weer vrij te zijn.
Het lijkt of alles is veranderd
de mensen staan zo ver van mij.

Beladen en vol met schuldgevoel
volg ik weer mijn nieuwe weg.
Terugdenkend hoe het zo ver is gekomen. 
Niet begrijpend dat de knop zo is om gegaan bij me.

Met pijn in mijn hart denk ik aan degene die ik leed heb aangedaan.
Zouden ze het mij nog kunnen vergeven?
Zo dwarrelen mijn gedachten
zonder antwoorden, ik voel me eenzaam.

Ik voel de ogen priemen van die mij nog kennen.
Mijn naam staat in hun hart gegrift.
Hoe moet ik mijn weg vervolgen?
Waar zoek ik die schone lei voor mijn toekomst?

O God!
Het enige houvast wat ik nog heb is:
“De mens ziet de mens aan…… maar Gij mijn hart”.

Cees van Wijgerden