De draaideur nam me mee naar binnen.
Zo werd ik opgeslokt in het onbekende.
Voor de uitslag van het onderzoekje.
Stil zit ik te wachten in een hoekje.
 
Mensen schieten aan mij voorbij.
Ieder met zijn eigen verhaal.
Sommige onzeker, de ander in vertrouwen,
een ander met gefronste wenkbrauwen.
 
Nee, het ziekenhuis went nooit.
Tergend langzaam gaan de minuten.
Ik wacht tot mijn nummer verschijnt.
Het moment is daar, ik kom overeind.
 
Lopend door een smal gangentje,
werd ik opgevangen in een kantoortje.
De arts keek mij doordringend aan,
de uitslag… negatief en ik kwam in een achtbaan.
 
Het lied: Voet stappen in het zand kwam in mij op.
De Heer keek mij toen vol liefde aan,
“Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
heb ik jou gedragen…”
 
 
Het wordt een gevecht
onverwachtst zat je er middenin
de strijd tegen kanker! 
Gedachten omgezet in dit gedicht… voor Nick.
 
Cees van Wijgerden