In stilte leef je, teruggetrokken.
Soms momenten van eenzaamheid.
Aan de buitenkant niet te zien,
maar aan je ogen zie je dat je lijdt.

Liefde ontvang je heel weinig,
of zomaar een arm om je schouder.
Door datgeen wat je mee maakte,
word je hart als maar kouder.

Dat weinige, waarvan je nog geniet,
houd je op de been.
Een kinderstem, een groet of een lach.
Zo vecht je er maar doorheen.

Eenzaamheid,
het vloeit over in verdriet!
God, geef ons een open oog
en geeft haar een levenslied.

Cees van Wijgerden