Op reis in een ver land.
Je kunt er niet bij met je verstand.
Jongeren die ons aankijken
eigenlijk willen… dat ze op ons lijken.
Ik zie hun armoede, soms pijn en verdriet,
ik vergeet ineens mezelf, als ik dit zo zie.

Ouderen zonder een tehuis
niet zoals bij ons een verzorgingshuis.
Zij moeten met moeite de winter door
in de kou, ze leven nog, maar… waarvoor?
Het leven vol verschillen
zij hebben geen kast vol pillen.

Midden in het vuil hoor ik gehuil.
Kinderen… ondervoed
en wij, wij hebben het zo goed.
Leven vol verschillen
waar denk ik dan aan.
Zal ik helpen, of zal ik weggaan.

Mag ik nog klagen met mijn beslommeringen
of met al mijn bezuinigingen?
Dankbaar kijk ik om me heen
en ontdek, dat ik alles heb in bruikleen!
Wat een voorrecht dat ik hier werkt en leef
en de kans dat ik iets weggeef.

Leven vol verschillen,
als je er voor openstaat
gaan je woorden stille.

Cees van Wijgerden