Als je ouders, waar ik zoveel van verwachtte,
je pijn hebben gedaan.
Op wie kan ik dan nog vertrouwen,
dat het in de toekomst goed zal gaan?
Ze waren zo onvoorspelbaar.
Nooit had ik thuis een veilig gevoel.
Het “thuis” zijn, is volledig beschadigt.
Een bende, één grote janboel.
Na een zware tijd ging er een deur open.
Een pleeggezin en weer is het investeren.
Opnieuw beginnen, een weg proberen te vinden,
om eindelijk wat te gaan presteren.
Ja, ik ervaar, ze geven veel om mij!
Ik voel de liefde, maar ook rust!
In dit nieuwe moet ik mijn weg weer vinden.
Twijfels, vragen, op zoek naar levenslust.
Maar toch, de steun van mijn pleegouders,
doet mij goed en oké, het kost veel tijd.
Maar langzaam krijgt mijn leven weer zin.
Daarom ben ik dankbaar, ik word begeleid!
Cees van Wijgerden
