Stil kijk ik omhoog
en steeds verwonder ik mij weer
over het geduld dat U heeft met mij
omdat ik faal keer op keer.
Steeds loop ik van U weg
in de drukte van mijn bestaan
soms gaat het onbewust
en denk het beter te weten, U achter mij aan.
Hoe ongelukkig voel ik mij dan
en beschaamd als U mij stil zet
zacht maakt U mij dan wakker
en kom ik stil tot een gebed.
Dan denk ik aan de eerste liefde
die liefde aan het kruis
wat een overgave wat een warmte
zo brengt U mij dan langzaam weer thuis.
Thuis, in gebed en overgave
dienend met gevouwen handen
U die zoveel om mij geeft
en steeds weer mijn hart laat branden.
Dank U voor uw geduld
mijn hand vastpakt en mij leid als uw kind
wilt U daarom steeds naast mij lopen
dat ik met een open geest uw kracht ondervindt.
Cees van Wijgerden