Soms voel ik me alleen en onbegrepen
en verdeel ik mijn woorden in lettergrepen.
Om de nadruk te geven, hoe ik me voel
zodat iemand dan misschien begrijpt wat ik bedoel!
En weer krijg ik geen antwoord…
is er dan niemand die mij hoort?
Ik fluister… een schreeuw, een roep
en God was het die hoorde mijn geroep…
Hij, is het die mij altijd begrijpt
God, die als alles fout gaat, ingrijpt.
Die mij steunt als ik verdriet heb of pijn
maar ook bij blijdschap wil Hij er voor mij zijn!
Het is de God van dood en leven
God, die zelfs Zijn eigen Zoon heeft weggeven.
Om voor ons te lijden en te sterven
zodat wij een eeuwig leven kunnen beërven.
God, die wil dat wij onze zonden belijden
zodat hij ons kan bevrijden…
En ons Zijn Liefde en eeuwig Leven wil geven
Hij is het die ons nog steeds roept, bekeer je toch van je zondige leven.
Elke dag weer roept Hij ons weer…
maar telkens weer is het eenrichtingsverkeer.
Wij willen niets van God weten, het leven heeft nog zoveel te bieden
God komt later wel, maar eens zal het geschieden…
Dat we voor God moeten verschijnen, en rekenschap moeten afleggen
en we kunnen geen zonde ontkennen en niets ontzeggen…
Daarom… roep God toch aan nu is het nog genadetijd…
Bekeer je, Hij helpt je in die strijdt!
God zegt het zelf in Zijn Woord:
Christus zelf is het die het zegt, en die je aanspoort;
Zoek Hem, laat de moed niet zakken, maar houdt aan
er is een weg vrijgemaakt door Christus die je is voorgegaan!
Hilda van Duijn